We moved into our current house in 1993. Our first Christmas tree was a small potted spruce with a root ball.
After the holidays we replanted it in our garden and a week ago, we celebrated our conifer’s 29th birthday (maybe I’d rather say plantday) in the open ground…
Always remember that people are like trees. By offering them a (second) chance, you give them an opportunity to grow and develop!
Lately, there has been a lot of talk about ChatGPT…
ChatGPT is a prototype Artificial Intelligence chatbot that allows you to have human-like conversations. The tool is built upon a large language model, fine-tuned with supervised and reinforcement machine learning techniques.
To test the computer program’s writing skills, I’ve asked it to rewrite the article I published two days ago by giving it the simple instruction to “write a blog about Joshua Bell’s Washington metro concert”. Below the image you can read the account of Joshua’s performance again, but this time it’s told by a virtuoso machine. I didn’t change a single word of it. You may judge for yourself if the article is well and graphically written or not. Also note that the AI bot’s moral of the story is a bit different (but not less appropriate) than the conclusion of my original post.
[Start of ChatGPT-generated text]
On a cold and dreary January morning in 2007, commuters rushing through the L’Enfant Plaza Metro station in Washington, D.C. were treated to a surprise performance by none other than Joshua Bell, one of the world’s greatest violinists. Bell, dressed in a t-shirt and jeans and playing a Stradivarius violin worth $3.5 million, performed six classical pieces for approximately 45 minutes to an unsuspecting and mostly indifferent crowd.
The performance was part of an experiment conducted by The Washington Post to see if people would recognize and appreciate beauty in unexpected places. The Post recruited Bell to play incognito in the Metro station as a social experiment, and only a handful of people stopped to listen to his performance. Most of the people rushing by ignored him, with many not even giving him a second glance.
Despite the lack of attention, Bell’s performance was a triumph. His virtuosity and passion shone through even in this unlikely setting, and his music filled the bustling Metro station with a sense of beauty and wonder. It was a reminder that beauty can be found in the most unexpected places, if we only take the time to notice it.
Bell’s Metro performance has since become the stuff of legend, and it has been featured in numerous articles and even a book. It serves as a poignant reminder of the importance of taking a moment to appreciate the beauty and art in our everyday lives, no matter where we are or what we are doing.
[End of ChatGPT-generated text]
Read my original post about Joshua Bell’s concert:
More reading about ChatGPT:
Sometimes working hard and being good at what you do is not good enough. Unfortunately, sometimes you must also be famous and people need to recognize your face to get their recognition.
Time: a cold Friday morning in January 2007; place: a busy metro station in Washington DC. A young musician opens his violin case and starts playing classical masterpieces from Bach and Schubert. Since it’s rush hour, more than a thousand people pass by. But during the 43 minutes the busker plays, only 27 commuters give him money and no more than seven of them stop for listening. He collects 32 dollars and when he finishes no one applauds…
The violin player was called Joshua Bell, and the DC performance was part of a social experiment from The Washington Post. What Bell’s casual audience didn’t know was that the soloist was an internationally acclaimed classical music virtuoso and that the instrument he played was a Stradivarius from 1713 worth 3.5 million dollar. Just a few days before he played his incognito subway concerto, Joshua Bell sold out the Boston Symphony Hall at an average seat price of 100 dollar.
As a visitor of my blog, you may be a music lover, but you probably don’t have the ambition to become a famous musician like Joshua Bell. Still there are some good lessons to be learned from the hero of this story.
First, stay ahead of the curve and do what you can to become a virtuoso in your specific area – whatever it may be. As I wrote in an old post, just wearing a blazer and have glasses won’t make you a thought leader. And having something interesting to tell won’t make you a top-notch presenter.
Then, develop a personal brand and make yourself visible to the outside world. Craft your story, write about your expertise, publish, present, and reach out on social media.
And finally, never stop earning your audience’s attention, recognition and respect. Always stay your humble self. No matter if you’re performing for 7 commuters in a metro station or in front of an audience of 700 connoisseurs in a concert hall!
You may read The Washington Post article here and watch the video of Bell’s metro performance here.
Related posts:
A few weeks ago, I was touched by an article in the Guardian. The story reported about a Canadian family that is travelling the world for a very specific reason. Three of the four children of Edith Lemay and Sébastien Pelletier have been diagnosed with a rare genetic and incurable medical condition, which will cause them to lose their eyesight in the coming years.
Therefore, the parents decided to use the precious time their children have left to provide them with as many experiences as possible. Exposing them to new cultures, showing them the wonders of nature, and giving their kids as many visual memories as possible. Memories they will be able to cherish long after losing their eyesight.
“[The school doctor] said the best thing you can do is to fill their visual memory, and she was talking about seeing elephants and giraffes in books. We talked about it and we’re like, ‘Might as well go see them for real, to build real, long-lasting memories’ – Edith Lemay, mother of Mia, Leo, Colin and Laurent
As I wrote in an older post: stories are all about memories. Certain pleasant or unpleasant events in one’s life can provide useful material for later use. Which is even more true in the case of this courageous family.
So, always look above your head, explore the world around you, collect moments, save memories, and enjoy every day as if it would be your last one. Because you never know what life has in store for you.
Vorige week mocht ik eindelijk – na 2 jaar covid huisarrest – terug naar het Mobile World Congress in Barcelona. Ook gekend als de jaarlijkse hoogmis van de wereldwijde telecommunicatie-industrie. En terwijl ondergetekende het mooie weer maakte in het (nog niet zo) zonnige Catalonië, kreeg ik onverwacht bericht van het thuisfront dat mijn kop nog eens even op het Vlaamse televisiescherm is verschenen.
Steven Van Herreweghe heeft voor de eerste aflevering van zijn nieuwe één reeks over de jaren 80 voor tieners namelijk een paar beelden uit de klas van 80 opgevist waarop ik te zien ben: de proclamatie van de laatstejaars en een (gelukkig) ultrakort fragment van de afstudeerfuif.
De klas van 80
De klas van 80 was de titel van een toenmalige BRT Panorama reportage, in 1980 (letterlijk) ingeblikt door de toen-nog-niet-iconische programmamaker Paul Jambers. Een human interest verslag over de toekomstambities van een groep late babyboomers. Willekeurig geplukt uit de laatstejaarsstudenten aan het Koninklijk Atheneum van Kapellen. Ik was en ben nog steeds een van hen. Voor wie de aflevering ooit gezien heeft: de helft (met eighties pilotenbril) van de nerdy tweeling die in 1980 informatica wilde gaan studeren.
Tien jaar later, in 1990, zakte Jambers – die toen aan het laatste jaar van zijn carrière bij de publieke omroep bezig was – terug af naar Kapellen voor de beloofde sequel. Wie nóg meer van hetzelfde verwacht had in 2000 was eraan voor zijn moeite: Pieken Paultje maakte ondertussen het mooie weer bij de VTM. Van een pax media was er nog geen sprake.
In 2009 zou hij in zijn autobiografie, Ik heb het gedaan, schrijven: “De klas van 80 sprak tot de verbeelding van velen. … Het was ook een gigantisch succes. Panorama stond weer in de top 20 van de kijkcijfers.”
In datzelfde jaar resulteerde een exclusieve en eenmalige reünie van de toen bijna gepensioneerde sterreporter met de openbare omroep en in een derde episode van de klas van 80, verpakt als een 2-delige Koppen reportage.
Op de barricaden van de digitale revolutie
Juni 1980. Twee adolescenten worden thuis op de sofa ondervraagd over hun toekomstverwachtingen en -ambities. Mijn tweelingbroer Luc en ik. Beiden willen we [in koor] “informatica gaan studeren”. Een op dat moment nog prille wetenschap: de licentiaatsopleiding (een gedateerd begrip, want tegenwoordig spreken we naar goede Angelsaksische traditie over een masters degree. Hierbij trouwens ook mijn excuses voor de vele Engelse termen in deze tekst; Engels is nu eenmaal de lingua franca van de informatica en het internet) computerwetenschappen aan de VUB was toen amper twee jaar jong. De IBM PC zou pas een jaar later geïntroduceerd worden, de Apple Macintosh in 1984, Windows 1.0 in 1985, en de eerste iPad in januari 2010.
De interviewer en de geïnterviewden wisten toen nauwelijks welke lading de informaticavlag dekte. Voor Paul Jambers was dit echter een unieke gelegenheid om een stel gedoodverfde whiz kids ten tonele te voeren. Al in de reportage van 1980 waren wij voor hem dankbare reality-tv-personages: “Twee middelbare scholieren die een uiteenzetting gaven over de toekomst van de computer in onze maatschappij, het is een scène die ik nooit vergeet” (Antwerp Magazine, 16 maart 1990).
Ik heb veel respect voor de man die gedurende decennia boldly where no man has gone before reportages gedraaid heeft. Maar, hoewel hij dertien jaar geleden al regelmatig zijn BlackBerry bovenhaalde, bleek Paul toch een latrelatie met de hi-tech te onderhouden. Vandaar misschien zijn herhaalde pogingen om ons in zijn reportage in de categorie van pioniers en visionairen onder te brengen. “In 1980 was er van computers nog nauwelijks sprake. De twee jongens deden op achttienjarige leeftijd haast visionaire uitspraken.” (Paul Jambers in zijn autobiografie ‘Ik heb het gedaan’, 2009). Was het maar waar. Dan waren we zeker een keertje vaker op het Vlaamse televisiescherm verschenen… Noem ons dus liever gewoon ‘bevoorrechte getuigen’ die de digitale revolutie van op de barricaden hebben mogen meemaken. Die de technologiebubbel hebben zien zwellen, zien barsten, en terug zien groeien. Tot op de dag van heden.
Chip maak me vrij, chip maak me blij
Mijn eerste computerervaring deed ik begin jaren 80 op met een Tandy TRS-80. Moge hij in vrede rusten. Met een 1,77 MHz microprocessor, 4 kilobytes intern geheugen en een zwart-groen scherm met 16 lijnen van 64 karakters. Gegevens werden opgeslagen op een audiocassettebandje of op een 5 ¼” floppy disk. Wie legaal software wilde ‘downloaden’ kon terecht op radiozender Hilversum 2. Die zond wekelijks tien minuten digitaal gepiep uit dat mijn broer en ik (wanneer er niet te veel ruis op de middengolf zat) met de cassetterecorder opnamen en assembleerden tot een heus computerprogramma.
Vandaag schrijf ik deze tekst op een hybride laptop met touchscreen die duizendmaal sneller is dan de Tandy uit 1980, maar liefst vier miljoen keer zoveel geheugen heeft, en een opslagcapaciteit met het equivalent van tien miljoen oude floppies. Software (heden ten dage in de volksmond bekend als apps), muziek en video kun je gewoon à volonté downloaden of in real-time, vanuit de cloud, over je draadloze breedband internetverbinding streamen via Spotify, Apple Music, Netflix en vrtnu.
Achtentwintig jaar geleden, net voor de geboorte van onze eerste zoon, was ik zielsgelukkig toen ik van mijn werkgever een semafoon (oftewel ‘pieper’) meekreeg opdat mijn hoogzwangere echtgenote mij te allen tijde zou kunnen bereiken. Onze jongens hebben nu elk hun eigen vierde (en bijna vijfde) generatie smartphone, waarmee ze ons op ieder ogenblik van de dag en vanop bijna elke plek ter wereld kunnen bellen, skypen, of whatsappen.
Ik herinner me ook nog dat ik, op aandringen van Paul Jambers, in november 2009, bij mijn vrienden op de boekenbeurs een e-book reader ging lenen. Omdat hij dat exotische gadget eens graag aan de kijkers wilde tonen – en misschien ook wel een klein beetje om ons nerdy imago extra in de verf te zetten. Nauwelijks twee maanden later kondigde Apple de lancering van de eerste iPad aan. De Belgische markt voor tablets en smartphones is inmiddels zo goed als verzadigd en het kleine scherm heeft een meer dan prominente plek in ons leven ingenomen. Tegenwoordig hebben wij – laat me even tellen – in ons gezin zo’n zestiental digitale beeldschermen in gebruik, thermostaten en stappentellers niet meegeteld. Ik vraag me trouwens af hoeveel VRT-kijkers Van Herreweghes uitzending vorige donderdag als een lineair tv-programma op een klassiek TV-scherm hebben geconsumeerd.
De volgende generatie
Wij, adolescenten uit de Panoramareportage van 1980, zijn nu rijpe vijftigers ‒ zeg maar bijna-zestigers. Na een carrière van 35 jaar in de informatica- en telecomindustrie ben ik nog steeds springlevend in de steeds sneller bewegende technologiewereld. Soms tot mijn eigen verbazing – ik herinner mij nog dat ik in het interview in 2009 twijfelde of ik op mijn vijfenvijftigste nog aan het werk zou zijn. Want, ondanks de spectaculaire ontwikkelingen, is de sector de afgelopen decennia zowat continu in crisis geweest. Ik heb geen vingers genoeg aan mijn twee handen om het aantal bedrijfsreorganizaties, mergers en acquisitions te tellen die ik overleefd heb.
Ik ben trots op mijn digital native kinderen, die ondertussen mature twintigers zijn. Onze oudste zat twaalf jaar geleden, net zoals zijn vader in 1980, in het laatste jaar humaniora. Een fait divers waarvan Jambers toen gretig gebruik maakte in zijn reportage door hem uitgebreid te interviewen en hem zijn papa als toch-niet-zo-handig-met-de-computer-als-ik te laten bestempelen. Dit gaat hij graag lezen: het joch had gelijk!
Onze zonen zijn dus allebei in de ICT voetsporen van hun vader en oom getreden. Yannick werkt als AI onderzoeker aan het Max Planck Instituut en Robin bereidt een cybersecurity doctoraat voor aan de KUL.
Voor hen is er nooit een digitale revolutie geweest. Hun tienerleven speelde zich af in een wereld waarin eBooks, iPhones en mCommerce een dagelijkse evidentie waren – net zoals voor de jongens en meisjes die we vorige donderdag te zien kregen bij Van Herreweghe. Met technologische ontwikkelingen die steeds sneller en sneller gingen en gaan. De vierde industriële revolutie en de vijfde generatie mobiele netwerken kloppen aan onze voordeur. Het internet der dingen, kunstmatige intelligentie, virtuele realiteit, en zelfrijdende wagens zijn dichterbij dan velen denken. Onze jaren 80-generatie bestaat voor hen uit post-neanderthalers, die nog weten dat er ooit zwart-wit televisie bestond, waarvoor een typemachine diende, en dat je zonder Waze óók op je bestemming kon geraken. Alle macht aan de generaties Y en Z! Netflix, Instagram en TikTok behoren (in afwachting van de volgende trend) tot hun standaard spreektaal; de bijdragen van de techno-industrie aan de sociale en culturele emancipatie van de 21ste-eeuwse jeugd…
Uitdagingen voor de toekomst
Ik ben een technologie-optimist. Als marketeer heb ik artikels geschreven, interviews gegeven en presentaties gehouden over de toegevoegde waarde van computers en communicatie-infrastructuur voor mens en wereld. Maar toch moet ik steeds vaker aan 1984 denken. Volgens de Orwelliaanse jaartelling, welteverstaan. Big Brother houdt ons meer en meer in de gaten, op internet en erbuiten. Met cookies, ANPR-camera’s, covid safe tickets, en eIDs met vingerafdruk. En wie weet welke verrassingen het post-coronatijdperk nog in petto heeft. Of een of andere gestoorde dictator in het Kremlin (misschien zien we er in 2024 ook een terug in het Witte Huis). Bepaalde evoluties in onze techno-samenleving nemen zowaar dystopische dimensies aan. Slimme adverteerders, schimmige databedrijven en slinkse politici voederen de online kudde met gepersonaliseerde reclame, fake nieuwsberichten, en op maat gesneden propaganda. Ik kan me zelfs de tijd nog herinneren toen begrippen als privacy, dialoog en nuance een andere waarde hadden. De ooit veelbelovende – what’s in a name? – ‘sociale’ media zijn kapotgescholden door roeptoeters, haters en anonieme trollen. Sommige commentaren op Facebook en Twitter maken mij boos en bang (en bezorgd over de kwijnende kennis van de dt-regel). Ik zou mezelf geen maatschappij-pessimist willen noemen, maar mijn trips down memory lane eindigen wel eens vaker op de boulevard of broken dreams.
Bovendien dreigt een aanzienlijk percentage van onze huidige beroepen te verdwijnen als gevolg van digitalisering, automatisering en robotisering. Kassièreloze (M/V/X) winkels, loketloze bankkantoren en balieloze luchthavens zijn al een paar jaar geen sciencefiction meer. 65 percent van de kinderen die vandaag op de lagere school zitten zullen ooit een job uitoefenen die vandaag nog niet bestaat. Ik gebruik deze blog dan ook graag om een (zoveelste) lans te breken voor nog meer STEM (Science, Technology, Engineering, Mathematics) in het lager en middelbaar onderwijs. Voor een degelijke ICT-basiskennis voor elke leerling. Omdat niemand in het derde decennium van de eenentwintigste eeuw nog zonder kan of zou mogen zijn. Zo niet staan we binnenkort aan de rand van een gapende kloof tussen hoger opgeleiden mét baan en lager geschoolden zonder. Uiteraard dienen de technologische vakken aangevuld (of gecompenseerd, zoals u wil) te worden met even broodnodige competenties als creativiteit, sociale vaardigheden, kritisch denken en verantwoord wereldburgerschap.
Hoewel mijn kinderen nu zelf hooggekwalificeerde computerwetenschappers zijn, zullen de uitdagingen waarmee zij in hun beroeps- en privéleven geconfronteerd gaan worden veel omvattender zijn dan het bedenken, ontwikkelen en gebruiken van nog betere, nog snellere en nog slimmere technologieën, netwerken en gadgets. OK boomer, laten we dus ook maar toegeven dat de generatie van 80 op vele gebieden faliekant gefaald heeft: indijken van de klimaatopwarming, omschakelen naar duurzame energie, omgaan met demografische veranderingen zoals vergrijzing en migratie, … Ook ik heb intussen een dikke laag boter op mijn kalende hoofd verzameld: een bedrijfswagen onder mijn gat en meer dan een miljoen vliegkilometers op mijn teller. Maar, the times they are a changin’. Kop in het zand (of meer toepasselijk, in het silicium of grafeen) steken zal voor de tieners van vandaag geen optie meer zijn. Respect dus voor alle actievoerende jongeren, geëngageerde vrijwilligers en integere wetenschappers die opkomen voor een betere toekomst op een leefbare planeet.
Werd (niet echt) vervolgd…
Paul Jambers maakte in 1980 een uniek snapshot van de godverdomse dagen op een godverdomse bol van een handvol niet-zo-godverdomse laatstejaars humaniorastudenten. Een reportagereeks die in 1980, 1990 en in 2010 veel lof toegezwaaid kreeg en in 2020 eigenlijk een nieuwe episode verdiende, Helaas bleek de VRT toen geen appetijt (of geen geld) meer the hebben om de nu vijfenzeventigjarige grootmeester uit pensioen terug te roepen. Zodoende heeft leerling tovenaar Van Herreweghe zijn kans kunnen grijpen.
En ik? Wel, ik ben tevreden dat ik ooit mijn steentje heb mogen bijgedragen aan het analoge VRT archief van de jaren 80 en 90. En met mijn cameo van vorige donderdag misschien zelfs een kiezeltje aan het digitale archief van 2022.
A few weeks ago, I gave a speaker training with the suggestive title “Death by PowerPoint”. Some of you may know the famous Dilbert comic with the same title that was published more than 20 years ago (please follow this link if you want to see it, as I don’t want to infringe copyright.) And, although my presentation’s headline sounded like a quip, it was also reporting on a dead serious incident. Pun intended.
On February 1, 2003, the space shuttle Columbia exploded when re-entering the Earth’s atmosphere during its descent from space. All seven astronauts aboard were killed. The accident was caused by a large piece of foam that broke away from the shuttle’s external tank and punched a hole in the spacecraft’s wing. After the event, Space Shuttle flight operations were suspended for more than two years.
A tragic (and less known) detail is that this disaster most probably could have been prevented if some Boeing engineers had created better PowerPoint slides for NASA. In their report, the Columbia Accident Investigation Board (CAIB) wrote:
“The Board views the endemic use of PowerPoint briefing slides instead of technical papers as an illustration of the problematic methods of technical communication at NASA.”
Here’s a slide that was identified as particularly problematic (markups in red are mine):
Well, the least one could say that this is an overloaded, unstructured and inefficient visual with major design and content flaws:
Hence, the CAIB concluded:
“As information gets passed up an organization hierarchy, from people who do analysis to mid-level managers to high-level leadership, key explanations and supporting information is filtered out.
In this context, it is easy to understand how a senior manager might read this PowerPoint slide and not realize that it addresses a life-threatening situation.”
The engineers felt they had communicated the potential risks but didn’t succeed. NASA managers listened to the engineers and read their PowerPoint but didn’t understand…
In an article about bulleted lists in my look’n’feel matter series, I wrote that bullets can make your sheets dull, boring and ineffective. As your brain interprets every letter as a picture, wordy lists literally choke it. As a consequence, people tend to forget what you have spelled out. And in another post on this page, I pleaded for slide titles with long and descriptive assertions that orient the audience to the upcoming content, while giving them a clear takeaway message.
QED. Lamentably for the Columbia crew and their families.
On August 15, 2021 the world woke up with the news about the fall of Kabul.
Reading the headlines about the chaotic evacuation of Western citizens and their local allies from Afghanistan and watching the horrifying images of the suicide bombing at Kabul airport, it came to my mind that, about six months ago, I received a LinkedIn job proposal for a marketing position with a telecom company. The most surprising part of this lucrative offer definitely came at the end of the recruiter’s message: “Job location: Kabul, Afghanistan”.
While I’m, generally speaking, open to discussing a once in a lifetime opportunity, I decidedly said ‘no’ to this one. Adding tongue in cheek that Kabul is not the most inviting place to work. Today ― excuse my understatement ― I still don’t regret my decision. You may guess why.
One of my favorite columns by Seth Godin is titled Saying ‘no’. In this only 120 words long post, the American thought leader and author discusses the choice of making the people with the loudest requests temporarily happy vs. changing the world by saying ‘no’ often.
Every decision gives you an opportunity to take control of your own life. If being capable of saying ‘no’ is paramount, then not regretting your decision is possibly even more important. QED.
While the COVID-19 virus is spreading around the world, a video clip conquered the internet even faster.
At a press conference, a Santa Clara County health officer offered a simple advice on how people can stop the novel coronavirus from spreading: “Today, start working on not touching your face − because one main way viruses spread is when you touch your own mouth, nose, or eyes.” And then… she brought her hand to her mouth and licked her finger to turn a page in her notes.
Video coverage by the Washington Post
The above video reminds me of a similar event I experienced myself long time ago. When I was attending a pedagogy course at the university, the professor in front told his students to “never wipe the chalkboard while pupils are still reading the content on it.” And then… he turned his back to the audience, took the board wiper and started erasing everything he had written during the last few minutes.”
Well, I remember quitting the aula and never returning to that pedagogy course.
For a long time, the subtitle of this blog page has been “keep your audience coming back for more”. I expect the above video will show up in many media trainings and communication courses. But when a speaker or a teacher loses credibility, his/her audience unfortunately will never come back!
Yesterday night, my wife and I had dinner at a fancy restaurant. Near the end of the meal we ordered a selection of cheese. The young waitress pointed at the plate and gave us the following details: “These are grapes, figues, nuts, raisin bread and quince jelly. And this is er… er… (silence…) the cheese.”
(picture courtesy cheeseplate.org)
Fortunately the girl could also tell us that one of the pieces was Italian, blue, and that we had to pay 5 euros extra because we had the cheese platter instead of the dessert. The cheeses tasted fine (actually the blue variety turned out to be dolomitico), and although I hadn’t expected the full Monty Python’s cheese shop sketch, I felt like I had missed some essential information and paid for some undefined items.
When presenting technical or even non-technical matters to your audience, they often like to hear the tasty details. Well, sometimes even the cheesy ones.
This weekend, while I was walking in the park with my dog, I ran into a guy taking pictures with a huge 600mm lens. Based upon the professional look of the equipment he was holding — and even more upon the fact that he was pointing his telescope at an apparently well-chosen spot in a tree top — I concluded that I was facing a full or semi-professional ornithologist who had spotted some rare species. When I posed him the possibly most obvious question that one can ask at such moment, “What are you targeting?,” the man’s reply was straightforward but also unexpected: “… Birds …”
As I implicitly assumed that the bird watcher in the park was a seasoned expert, his word(s) sounded poor and disappointing. To be honest, I had anticipated to hear him disclose that an exotic bird had visited my home town, complemented by a myriad of details about the species, and why this was really such a special encounter. Would you get excited when a software designer reveals you that he’s writing “programs”, a Ferrari dealer tries to sell you “a car”, or a tech company exec announces a “machine that does ping”?
(photo courtesy of Mavani-Photography)
The guy in the park was either an over-equipped amateur, or a badly communicating subject matter expert. In my personal logic, none of these combinations makes good sense.
Post scriptum: about two minutes before I bumped into the (would-be?) ornithologist, I heard a very nearby rattle in the woods. And now I’m still wondering if I’ve missed a black, a green, or a spotted woodpecker…
If you’re rather a people watcher than a bird watcher, you may also read this unrelated post:
Business storytelling 